مناسبتهای روز هجدهم دی ماه

- قتل میرزا محمد تقی امیر کبیر در کاشان به دستور ناصر الدین شاه قاجار ( 1230 ش )

 - مرگ مظفر الدین شاه قاجار و جانشینی فرزندش محمد علی میرزا ( 1285 ش )

 - رحلت آیت الله سید محمد طباطبایی از رهبران مذهبی نهضت مشروطیت ایران ( 1299 ش )

 - اشغال هویزه توسط مزدوران بعثی عراق ( 1359 ش )

- عملیات کوچک ایذایی در منطقه البکر الامیه توسط سپاه ( 1366 ش )

 1- میرزا تقی خان امیر کبیر در حدود سال 1187 ش در روستای هزاره در اراک به دنیا آمد. وی پس از طی مراحل پیشرفت و ترقی علمی و سیاسی به صدر اعظمی حکومت ناصر الدین شاه قاجار برگزیده شد و در طول 4 سال صدر اعظمی خویش خدمات شایسته و فراوانی به ملت و حکومت نمود. اصلاح امور مالی سر و سامان دادن به وضع ارتش تلاش در رواج خود کفایی ملی، گسترش فعالیتهای علمی و تأسیس مؤسسات آموزشی ( مانند دارالفنون تهران ) مبارزه با عقاید و انحرافات مذهبی، بی اعتنایی به خواسته ها و تهدیدات قدرتهای خارجی و قطع ایادی و جاسوسان استعماری از جمله فعالیتها و تلاشهای پیگیر او در این ایام بود. در این حال درباریان به ویژه مادر ناصر الدین شاه که منافع خود را در خطر می دیدند شاه را تحریک کرده که امیر کبیر را از صدر اعظمی خلع نماید. سرانجام با جو سازی و شایعه پراکنی دولتهای استعماری و ایادی داخلی آنان علیه امیر کبیر ناصر الدین شاه وی را از صدارت خلع کرده و فقط عنوان فرمانده کل قشون را برای او باقی گذاشت. چند روز بعد او را به حکومت کاشان منصوب کرد و امیر کبیر را به طرف کاشان حرکت دادند که در حقیقت او را تبعید نمودند . آنگاه تمام عناصر مخالف داخلی و خارجی که در زمان صدارت امیر کبیر دست به دست هم دادند و حکم قتل او را از شاه گرفتند. سرانجام این صدر اعظم لایق و با کفایت در روز جمعه 18 دی ماه 1230 ش برابر با 18 ربیع الاول 1268 ق در 43 سالگی به قتل رسید و بدنش را در کربلا به خاک سپردند.

 2- مظفر الدین شاه پنجمین پادشاه سلسله قاجار بود که پس از 40 سال ولیعهدی در 44 سالگی به سلطنت رسید. دوران حکومت او برابر با آغاز قیام مشروطه به رهبری روحانیت در اثر ظلم و فساد دربار و فقر و فساد در جامعه بود که در نهایت به پیروزی این نهضت منجر شد و شاه قاجار فرمان مشروطیت را صادر کرد. از آن پس مقدمات تشکیل مجلس شورای ملی و تدوین قانون اساسی انجام گرفت. ولی اجل به شاه مهلت نداد و وی 10 روز پس از امضای قانون اساسی مشروطه در 18 دی 1285 ش برابر با 24 ذی قعده 1324 ق در 54 سالگی در گذشت. مظفر الدین شاه در حالی که مردم ایران نیازهای اولیه خود را به سختی تهیه می کردند چندین بار به سفرهای دراز مدت اروپایی رفت و قرضها و وامهای زیادی گرفت تا هزینه خوشگذرانیهای خود را تأمین نماید. از این رو کشور بیش مقروض خارجیان گردید و حقوق مردم بیشتر از قبل پایمال شد. وی در دوران پادشاهی خود امتیازات زیادی به بیگانگان اعطا کرد و در مقابل مبلغ ناچیزی منابع زیر زمینی ایران را برای مدت شصت سال به فرانسویان داد. پس از مظفر الدین شاه فرزند بزرگش محمد علی میرزا که نواده دختری امیر کبیر بود به پادشاهی رسید و دور تازه ای از استبداد و دیکتاتوری آغاز گشت.

 3- آیت الله سید محمد بن صادق طباطبایی در سال 1220 ش ( 1258 ق ) در کربلا به دنیا آمد. تحصیلات مقدماتی و مبادی علوم را نزد پدر فرا خواند و سپس در تهران از محضر فیلسوف بزرگ زمان میرزا ابوالحسن جلوه استفاده کرد. از آن پس راهی عتبات گردید تا به مقام اجتهاد نائل آمد و جزو خواص یاران میرزای شیرازی شده در امور سیاسی طرف مشورت او قرار گرفت. سید محمد پس از واقعه تحریم تنباکو از طرف میرزای شیرازی به تهران رفت و به ارشاد و هدایت مردم مشغول شد. پس از چندی وی دعوت آیت الله عبدالله بهبهانی را برای مبارزه با دولت پذیرفت و در اعتراض به اعمال دولت به همراه مردم در حرم حضرت عبدالعظیم تحصن کرد. فعالیت آیت الله طباطبایی به مرور وسعت یافت تا جایی که به یکی از رهبران اصلی مشروطیت در ایران تبدیل شد با روی کار آمدن محمد علی شاه و به توپ بستن مجلس مدتی به مشهد رفت و پس از فتح تهران مراجعت کرد. سید محمد طباطبایی با ورود نیروهای روس و انگلیس به ایران در جریان جنگ جهانی اول به ترکیه رفت و پس از شش ماه به ایران بازگشت. از آن پس در امور سیاسی دخالت نکرد تا این که در 18 دی ماه 1299 ش برابر با 28 ربیع الثانی 1339 ق در 79 سالگی وفات یافت و در حرم عبدالعظیم به خاک سپرده شد. طباطبایی اندیشه ای آزاد و تفکری اصلاح طلبانه داشت و آشنایی وی با سید جمال الدین اسد آبادی تأثیری شگرف در شکل گیری تفکرات او داشت.

 4- پس از محاصره هویزه توسط دشمن بعث تعدادی از بسیجیان به فرماندهی سید محمد حسین علم الهدی به دفاع برخاسته و به نبردی سخت پرداختند. اما این مقاومت به شهادت این پاسداران جان بر کف منتهی شد. در پی این حادثه نیروهای دشمن در 18 دی ماه 1359 ش وارد هویزه شده و آن را اشغال کردند. پس از آن فرمانده نیروهای عراقی دستور داد تعدادی از مردم بی گناه را دست بسته در یک گودال قرار داده و به شهادت برسانند سپس عراقیها تمام شهر را با دینامیت و بلدوزر نابود کرده و هویزه را به تلی خاک تبدیل نمودند.